Sohbet Günlüğüm: Klavyede Başlayan Muhabbetler
Bugün yine saatlerce klavyenin başındaydım. Bazen düşünüyorum da, gerçek hayatta bu kadar çok insanla tanışmak için kaç farklı ortama girmem gerekirdi acaba? Ama işte, tek bir tıkla sohbet odalarına giriyorum, dünyanın dört bir yanından insanlarla konuşuyorum. Kimi zaman gülüyoruz, kimi zaman tartışıyoruz… Burası benim dijital günlüğüm gibi oldu. İşte size “sohbet günlüğümden” birkaç satır.
İlk Kez Sohbet Odasına Girişim
İlk defa bir sohbet odasına girdiğimde yasim henüz cok kücüktü. Herkes MSN’den bahsediyordu, sonra mIRC diye bir şey duydum. Meraktan girdim… ve o gün bugündür, bu dijital dünyaya küçük bir yer ayırdım kendime. Başta çekingen biriydim, yazmaya başlamadan önce üç kere düşünürdüm ama zamanla kendime güvenim geldi. Yazı dili, aslında düşüncelerini toparlamanın da bir yoluymuş.
Sohbet Etmenin Gücü
Birinin seninle aynı müzikleri dinlediğini öğrenmek, aynı dizileri izleyip aynı karaktere sinir olmak… O an orada, biriyle yakalanan ortak bir frekans, gerçek hayattaki dostluk kadar kıymetli olabiliyor. Sohbet odalarında “selam” ile başlayan birçok konuşma, saatlerce sürebiliyor. Hele gece geç saatler… Kimse uyumamış, herkes içini dökmek istiyor gibi.
Sohbetin Renkleri: Oda Oda Farklı Dünya
Sohbet odalarının her biri ayrı bir dünya gibi. Kimisinde sadece müzik konuşuluyor, kimisinde edebiyat ya da oyunlar. Bir gün şiir yazışıyoruz, başka bir gün turnuva düzenliyoruz. Bu çeşitlilik beni hep cezbetti. Canın sıkıldığında bir uğrarsın, bakarsın biri “Naber, nasıl gidiyor?” diye sormuş bile.
Ama Dikkat Etmek Lazım
Her şey güzel ama sohbet odaları tamamen masum yerler değil. Kimi zaman kötü niyetli insanlara da denk geldim. Gerçek hayatta olduğu gibi, burada da dikkatli olmak şart. Gerçek kimliğini hemen paylaşma, biri garip davranırsa uzak dur. Benim için bu işin altın kuralı şu: “Samimiyet iyidir ama sınırsızlık değil.”
Sohbet Günlüğümde Bugün
Bugün yine bir edebiyat odasına girdim. Biri, Nazım Hikmet’in bir şiirini paylaştı. Sonra konu umutlara geldi, hayallere… Sohbet odalarında kurulan cümlelerin bazıları gerçekten unutulmuyor. O yüzden ben bu anları günlüğüme not alıyorum: klavye başında kurulan cümleler, bazen insanın içini ısıtabiliyor.
Son Söz:
Sohbet odaları benim için sadece “konuşma yeri” değil. Bazen kafa dağıtma, bazen kendini bulma yeri. Herkesin bir “sohbet günlüğü” olmalı bence. Çünkü bazen yazmak, konuşmaktan daha derin iz bırakır.
İlk yorum yazan siz olun.